استیراکوسور: معمای خاردار کرتاسه پسین

اکتشافات جدید روشنگری در مورد شیوه زندگی و ظاهر دایناسور شاخدار

باستان شناسان همچنان به کشف اسرار اطرافاستیراکوسوروس، یک دایناسور شاخدار قابل توجه که در آمریکای شمالی در دوره ی کریتاسیوس اخیر گردش می کرد. یافته ها و تحلیل های اخیر تصویری روشن تر از این موجود چشمگیر را ارائه داده اند.از زينت هاي مخصوص جمجمه تا رفتار هاي محتملش.

Styracosaurus albertensis، که برای اولین بار در سال 1913 توصیف شد، یک گیاهخوار ترسناک بود، که تقریباً به 5.5 متر (18 فوت) طول می رسید و حدود 2.7 تن وزن داشت، شبیه یک کرگدن مدرن.قابل توجه ترین ویژگی آن جمجمه عظیم آن بود، با یک شاخ بینی بزرگ تزئین شده است که حداقل 57 سانتی متر (22 اینچ) طول دارد و چهار تا شش نوک برجسته ای که از لبه آن گسترش می یابد.با طولانی ترین اندازه تا 55 سانتی متر (22 اینچ)، در تعداد و خمیدگی بین افراد متفاوت است، که درجه شگفت انگیزی از تغییرات درون گونه را برجسته می کند.که برای اکثر سراتوپسی ها معمول است.

فراتر از شاخ بینی برجسته اش و شاخه های لبه ای اش،استیراکوسوروسبرخی از افراد دارای شاخه های کوچک تر و ظریف تر در گونه های خود بودند، در حالی که برخی دیگر در همان ناحیه دارای شاخه های استخوانی بودند.درونی ترین جفت از نوک ها به سمت بیرون خم شده اند، اضافه کردن به مشخصات منحصر به فرد آن. دهان آن با یک نوک بدون دندان در جلو مشخص شد، مناسب برای گرفتن و کشیدن گیاهان.

حالت و حرکتاستیراکوسوروسدر حالی که برخی از فرضیه های اولیه نشان می دهد یک حالت پای راست یا گسترده، تحقیقات اخیر نشان می دهد که یک حالت نیمه سکوت.علماء باستان شناسی گریگوری اسپاول و پر کریستیانسن پیشنهاد کردند که سراتوپسیدهای بزرگ ماننداستیراکوسوروسمی تواند به شیوه ای شبیه فیل حرکت کند، بر اساس فسیل های ردیابی که در حال پراکندگی نیستند.

عادات غذایی و ساختار فک

به عنوان یک گیاهخوار،استیراکوسوروساحتمالاً به خاطر ارتفاع سرش از گیاهان پایین تغذیه می کرد. با این حال، ساختار قوی، شاخه ها و ذوبش ممکن است به او اجازه داده باشد گیاهان بلندتر را به زمین بکشد.همراه با "باتری های دندان" طراحی شده برای تراشیدن به جای پیسیدندانشمندان فرض می کنند که آن ها از درختان نخل، سیکاد یا فرن استفاده می کردند و برخی معتقدند که آن ها بر روی برگ ها و شاخه های گیاهان گل دار غذا می خوردند.

نقش شاخها و لبه ها: نشان دادن یا دفاع؟

هدف از شاخه ها و لبه های پیچیده در سراتوپسی ها، از جملهاستیراکوسوروسدر حالی که باستان شناسان اولیه مانند ریچارد سوان لول پیشنهاد کردند که این لوله در درجه اول به عنوان یک نقطه اتصال عضلانی برای فک عمل می کند،مطالعات بعدی این نظریه را زیر سوال برده است، که شواهد کافی برای عضله های بزرگ در فلور نشان می دهد.

برای دهه ها، به طور گسترده ای باور بود که شاخ و لبه های سراتپسیان عمدتا برای دفاع از شکارچیان بزرگ استفاده می شود. با این حال، یک مطالعه در سال 2006 این دیدگاه را به چالش کشید،که نشان می دهد آسیب های مشاهده شده بر روی جمجمه های سراتوپسید بیشتر به دلیل از دست دادن استخوان یا شرایط پاتولوژیک به جای مبارزه است.

مطالعه ای که در سال ۲۰۰۹ انجام شد، آسیب های جمجمه را درتریسراتوپسوسنتروسوروسدر حالیکهتریسراتوپسنشانه های ضربه زدن به سر را نشان می داد، از شاخه های خود برای مبارزه و لبه های خود برای محافظت استفاده می کرد،سنتروسوروس(یک خویشاوند نزدیکاستیراکوسوروساین مطالعه پیشنهاد کرد که در این مطالعه، تعداد کمتری از آسیب های لبه ای نشان داده شده است، که نشان می دهد تزئینات جمجمه آنها عمدتا برای نمایش بصری بود.سنتروسوروسممکن است از بدنش برای مبارزه درون گونه به جای سرش استفاده کرده باشد.استیراکوسوروسهمچنین بیشتر به نمایش بصری با شاخه های چشمگیر و لبه های آن تکیه می کرد، و مبارزه فیزیکی را برای روش های دیگر ذخیره می کرد.

تئوری های جایگزین نشان می دهد که لبه بزرگ می تواند در تنظیم گرما کمک کند، شبیه به گوشهای فیل، یا به طور فزاینده ای، به عنوان یک نمایش بصری برای عروسی یا سیگنال های اجتماعی خدمت می کند.شکل های منحصر به فرد و متنوع این زیورآلات در میان گونه های مختلف سراتپسید از نقش آنها در تشخیص گونه ها و ارتباطات اجتماعی پشتیبانی می کند، که نشان می دهد چگونه حیوانات مدرن از ساختارهای مشابه استفاده می کنند.

اکتشافات فسیلی بیشتر و مطالعات مقایسه ای وعده می دهند که حتی بیشتر در مورد زندگی شگفت انگیزاستیراکوسوروس، یک نماد واقعی از دنیای ماقبل تاریخ.